تحقیق در روان‌درمان‌گری (از علم تا تجربه)

چالش بین علم و فعالیت‌های تجربی در زمینه بالینی در بین روان‌درمان‌گران غالباً وجود داشته است و امری اجتناب‌ناپذیر به حساب می‌آید. برخی معتقدند تحقیق و پژوهش اهمیت چندانی در زمینه روان‌درمان‌گری ندارد و برخی دیگر در تقابل شدید با این نظر هستند و تأیید می¬کنند که بین محققان و درمان‌گران این تفاوت عقیده وجود دارد. تقابلات شدید بدون دانش یا با دانش اندک نسبت به سهم هر کدام از دو دیدگاه پیشرفت اندکی را رقم می¬زند و بر اساس نظرسنجی روان‌درمان‌گران، به شکل معمول، تحقیقات را در شمار بی‌اهمیت‌ترین عوامل تاثیرگذار در عملکرد خود در مقایسه با فعالیت‌هایی مثل سوپروایزری، دوره‌های آکادمیک و حتی تأثیر فعالیت‌ها و تجربه‌های درمانی شخصی خود نشان می‌دهد. چنین قطع ارتباط و ناهماهنگی بین نظریه موافق پژوهش در زمینه بالینی و مخالفان آن، امکانات تحقیق و عمل را محدود می‌کند. برای یک محقق قطع ارتباط با دنیای درمان‌گری او را منزوی می‌کند، او را نسبت به فهم اهمیت عملی سوالات گوناگون محدود و از وجود یک گروه اصلی که بتواند یافته‌های خود (که غالباً مفید و مرتبط هستند) را منتشر کند محروم می‌سازد.